Hipochondria to stan ciągłego, przesadnego niepokoju o własne zdrowie i życie oraz bezpodstawne wmawianie sobie chorób.

Termin ''hipochondria'' znany był już w starożytnej Grecji. Oznaczał on "miejsce pod pseudożebrami chrzęstnymi", ponieważ wtedy obsesję na punkcie własnego zdrowia uznawano za efekt zaburzeń układu trawiennego.  W XVII wieku hipochondrię uważano za rodzaj melancholii, która polega na nadmiernym rozczulaniu się nad sobą.

Dolegliwość ta była bardzo często spotykana w siedemnastowiecznej Anglii. Dlatego nazywano ją "angielską chorobą". W ówczesnych czasach w wyższych sferach panowała wręcz moda na hipochondrię, a osoby cierpiące na tę dolegliwość cieszyły się szacunkiem i zainteresowaniem.

Nowy termin – histeria – wprowadził Zygmunt Freud. Zdaniem słynnego psychoanalityka była ona rodzajem hipochondrii odczuwanym tylko przez kobiety i objawiającym się urojonymi dolegliwościami.

Nerwica hipochondryczna

Obecnie wiadomo, że, hipochondria to stan ciągłego, przesadnego niepokoju o własne zdrowie i życie oraz bezpodstawne wmawianie sobie chorób. Często jest to próba ''ucieczki w chorobę'' przed osobistymi problemami i niepowodzeniami. Odczuwane są wówczas dolegliwości w różnych częściach ciała, nie związane jednak z żadną fizyczną chorobą. Objawów tych nie potwierdzają także żadne badania.

Zwykły kaszel, katar lub ból jest dla hipochondryka ciężką, nieuleczalną chorobą. Dla niego jest to bardzo poważny problem, ale jego najbliższe otoczenie może traktować takie zachowanie jako niedorzeczne. Dlatego często najbliżsi każą choremu po prostu nie skupiać się tak bardzo na sobie. Tymczasem hipochondryk czuje się niezrozumiany i odrzucony.

Hipochondria jest niebezpiecznym zaburzeniem, ponieważ osoba, która obsesyjnie boi się o swoje zdrowie wykańcza psychicznie siebie i bliskich. Rodzina i przyjaciele po pewnym czasie ma dosyć ciągłego słuchania o ''nowych dolegliwościach''. Ponadto wielu hipochondryków ''na wszelki wypadek'' zażywa duże ilości leków co jest groźne dla całego organizmu.

Leczenie 

Terapię hipochondrii utrudniają dwie podstawowe przyczyny:

- pacjent jest pewny, że jego dolegliwości wynikają z choroby ciała i dlatego nie chce leczyć się u psychologa lub psychiatry

- zachowania hipochondryczne – paradoksalnie - pomagają choremu zachować pewną równowagę psychiczną, a próby eliminacji tych zachowań są odbierane jako usiłowanie zaburzenia tej równowagi, co z kolei powoduje niechęć do podjęcia terapii. Aby przekonać hipochondryka o konieczności leczenia lekarz powinien zdobyć zaufanie pacjenta.

Medycyna akademicka zaleca w leczeniu hipochondrii wykorzystanie środków antydepresyjnych i stosowanie psychoterapii behawioralno-poznawczej. 

Zastosuj terapię esencjami.

Zrób test! 
Wybierz najlepsze dla siebie esencje.